ഇതൊരു കഥയല്ല കവിതയുമല്ല
നിന്നോട് എനിക്ക് പറയുവാനുള്ള കുറച്ചു കാര്യങ്ങളാണ് ...
എന്റെ ജീവന്‍ എന്നെ വിട്ടു
പോകാത്തിടത്തോളം
നീ എന്റെ ആയിരിക്കും ...
ക്രൂരമായ നിന്റെ വാക്കുകള്‍
ചവിട്ടി അരച്ചിട്ടും
നിന്നോടുള്ള എന്റെ പ്രണയം
ഇളകാതിരിക്കുന്നു ....
ഒരു മഴ പോലെ അതെന്നിലെ ഓരോ
അണുവിനെയും നനയ്ക്കുന്നു
എന്നിലേയ്ക്കായി മാത്രം
നിന്നെ ആവാഹിക്കുവാന്‍
എന്റെ പ്രണയ മന്ത്രങ്ങള്‍ക്ക്
കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല
നിന്നെ നേടുവാനായി
ഞാന്‍ നടത്തിയ പോരാട്ടങ്ങള്‍
നിന്റെ മുന്നില്‍
എത്ര ദുര്‍ബലമായിരുന്നു ...
നീ ഒരു തീ ജ്വാലയെന്നറിയാതെ
പലവട്ടം നിന്നില്‍ വീണെരിഞ്ഞ
നിശാ ശലഭമായി ഞാന്‍
പ്രണയത്തിനുമുപരി
നിന്റെ കണ്ണുകളില്‍
പരിഹാസം തിളങ്ങുന്നത്
ഞാനെത്ര വട്ടം
കണ്ടു സഹിച്ചിരുന്നു ...
എങ്കിലും ....
എന്റെ സ്നേഹ മുദ്രണങ്ങള്‍
ദയയില്ലാത്ത നിന്റെ ഗര്‍വിന്മേല്‍
മഞ്ഞു മല തീര്‍ക്കുന്നത്
ഞാന്‍ സ്വപ്നം കണ്ടു....
വിരഹത്തിന്റെ ഹിമ ഭൂമിയില്‍ നിന്നും
പ്രണയത്തിന്റെയും
ചുംബനങ്ങളുടെയും
പറു ദീസയിലെയ്ക്ക്
നീയെന്നെ കൊണ്ട് പോകുമെന്ന്
ഞാന്‍ വിശ്വസിച്ചു ...
പ്രിയനേ ......
എന്റെ കണ്ണുകളില്‍
നിന്നോടുള്ള പ്രണയം
തിളങ്ങാത്ത ദിവസങ്ങളില്‍
നീ എന്നെ ചുംബിക്കാതിരിക്കുക ...
തുടുപ്പുകള്‍ അകന്നു തുടങ്ങിയ
എന്റെ ഹൃദയ തുടിപ്പ്
നിനക്കായിട്ടെന്നറിയാത്ത
ദിനങ്ങളില്‍
നീയെന്നെ
ആശ്ലേഷിക്കാതെയും
ഇരിക്കുക......
നീ നഷ്ടപ്പെടുത്തുന്നത്
സ്നേഹത്തിന്റെ ആകാശവും
വിധേയത്വത്തിന്റെ കടുലുമാണ്
എന്ന് നീ മറക്കുന്നതെന്താണ് ..
എന്നിലെ ഭ്രാന്ത്
നിന്നോടുള്ള
അഗാധമായ
എന്റെ സ്നേഹമാണെന്ന്
നീ തിരിച്ചറിയുന്നതെന്നാണ് ???????
ഭ്രാന്തമായ സ്നേഹം
ReplyDelete